Otoitz

1
NORBERA EZAGUTU ETA ERREALITATEAZ JABETU.

Oilar batek uste zuen bere kirikiaren indar eta edertasunaz goizero eguzkia aterarazten zuela. Egun batean ez bazuen kirikirik egiten, eguzkia ez zen irtengo.
Gauzak oilarrak uste baino oso desberdinago ziren. Egun batean, nekatuta zegoenez, loak hartu eta ohartu zen bazirela eguzki izpiak. Beraz bere kikiriak ez zuen egunsentia ekartzen.
Bizia eman egiten zaigu… eskertu apaltasunez jaso duzuna.

OTOITZA
Nola ordaindu Jainko Aita nire alde egiten duzun guztia?
Sarri ez naiz ohartzen oparitzen didazunaz.
Eskerrak biziagatik… ez dezadala sekulan ahaztu nor naizen eta noraino heltzen naizen.

2
KRISTAUEN BATASUNERAKO:
SINESMENA ITXAROPENA DA.

Etsipena, bizitzan, norberegan besteengan,
Jainkoagan sustraitik konfiantzarik ez izatea da.
Etsipena konfiantzarik gabe bizitzeko erabateko jarrera bat da.

KONPROMISOAK (Engaiamenduak):
Eskerrak ematen dizkizugu, Jauna, gure konfiantza Zugan, bizitzagan eta gure senide gizakiengan mantentzen duzulako.
Indartu ezazu, Jauna, gure konfiantza, bizi gaitezen Zuganako itxaropenean sendoturik.
Zure aurrean gogoratzen ditugu, Jauna, Europa zahar eta nekatu honetan bizi diren Elizak: ez ditzagula gure kristau-sustraiak galdu.

3

NOIZ AMAITZEN DA GAUA?

Errabino zahar batek ikasleei galdetu zien nola ezagutu daitekeen gaua amaitu eta egunaren hasiera unea.

-Agian zakurra eta ardia erraz bereizi ditzakegun unean?

-Ez, erantzun errabinoak.

-Palmondoa eta pikondoa bereizi daitezkeenean?

-Ez, erantzun errabinoak.

-Orduan, noiz? galdetu zuten ikasleek.

-Errabinoak erantzun: Zu bezalako baten aurpegia begiratu eta senide dela ohartzen zarenean. Ordura arte oraindik gaua duzu bihotz barnean.

“Txoriak hegan eta arrainak uretan hezala ibiltzen ikasi dugu, baina ez ditugu senide bezala bizitzeko abileziak ikasi”.

OTOITZA
Jauna, ez iezadazu utzi bizitzaren harrizko eremuan finkatzen, senide ditudan behartsuak ahazten, izenik ere ez dutenak alboratzen.

Hemendik hartuak

————————————————-

Poema

BAKEA

Bakea zer den, zer ez den,
hortantxe dago gakoa:
Bakea zer den, zer ez den.
Bakea on bat da, beti
arduratsu zaintzekoa.

Bakea beti da on bat
erreparoz lantzekoa,
bakea beti da on bat
lortu orduko prestatzen
jarraitu beharrekoa.

Bakea ez da geldia,
bakea ez da geldoa,
bakea ez da nagia.
Bakea malkarrak leunduz,
sakanak zelaituz doa.

Aldian aldiko lana
eskatzen digu bakeak,
aldian aldiko lana.
Bakeak problemak ditu:
eztabaida ta txokeak.

Bidea lez da bakea:
ibiliz egitekoa,
zeregin etengabea.
Geure martxak markatzen du
bakearen erritmoa.

Bakea, den eta ez den
on bat da martxan doana.
Bakea martxak du zertzen:
trabak bideratu ahala
sortzen da eta gauzatzen.

Bakearen gorabeheran
hurkoa da arazoa,
gutxitan hurragokoa;
baina norberagan dago,
sarri askotan, gakoa.

Bakea garestia da,
izena dauka merkea;
bakea garestia da.
Txit zaila ta kontuzkoa:
justizia da bakea.

Bitoriano Gandiaga, Arantzazuko poeta frantziskotarra.
Hemen Peio Ospitalen itzulpena frantsesera:  BAKEA Gandiaga